대화 2

 

     Znów nie mogła zasnąć. Kolejna noc bez zmrużenia oka. Wszystko zaczęło się komplikować od dnia, w którym rozpoczęła naukę w nowej szkole. Przetarła dłonią przekrwione już oczy, po czym wzięła głęboki wdech i po chwili ze świstem wypuścić powietrze. Powtórzyła tą czynność kilkakrotnie mając nadzieje, że to ukoi, w choć najdrobniejszym stopniu jej poplątane myśli. Potrzebowała teraz spokoju i wyciszenia, ale jak miała to odnaleźć, kiedy z salonu dobiegał wszelkie możliwe głosy obecnych tam ludzi?

     Od ponad tygodnia jej ojczym będący wysoko postawionym detektywem, wraz ze swoimi podwładnymi omawiali sprawę morderstwa pewnej dwudziestko-trzy letniej kobiety, którą znaleźli w lesie, nieopodal miasta. Tak się złożyło, że z powodu pewnego nadpobudliwego nastolatka, który wrzucił do budynku policji własnoręcznie zrobioną bombę, pracownicy nie są w stanie wykorzystać obiektu do jakichkolwiek działań. Szef oddziału postanowił, że nie maja innego wyjścia i będzie organizować spotkania w domu. 

     Po godzinie 21.30 Od kilku dni do domu Państwa Smolińskich, codziennie przybywało około 15 mężczyzn i omawiając wszelkie spawy, przesiadywali do późnych godzi a czasami nawet do samego rana.

     Kang Je Mi skuliła się do pozycji embrionalnej i zaciskając place na pościeli. Poczuła nieodpartą chęć wyrażenia w jakikolwiek sposób frustracji, która ją owładnęła. Pragnęła się komuś wyżalić. Nie czuła się swobodnie w obcym środowisku. Tego miejsca nie mogła nazwać domem. Pomimo iż była  tu z matką i otaczały ją wszystkie potrzebne rzeczy. Nie umiała pogodzić się z myślą długotrwałego rozstania z poprzednim życiem i ludźmi, których obdarowywała choćby najmniejszym uczuciem. Brakowało jej tego.

     Sięgnęła pod poduszkę i wyciągnęła ówcześnie schowany tam telefon. Płynnym ruchem odblokowała ekran z zamiarem sprawdzenia godziny. Zamiast niej ujrzała tylko jasną plamę. Zmrużyła niezadowolona oczy i odczekała chwilę, aż jej wzrok przyzwyczai się do światła. Dopiero potem zerknęła jeszcze raz na wyświetlacz. Zgar wskazywał 02:47. Westchnęła żałośnie. Co mam ze sobą teraz począć. Pomyślała.
     Usiadła na skraju łóżka, zwiesiła nogi i wolno przesuwała się, aż w końcu jej stopy dotknęły zimnych paneli. Wzdrygną się nieznacznie, potarła ramiona dłońmi i pomału spróbowała oswajać się z uczuciem chłodu. Smętnym i powłóczystym krokiem skierowała się do łazienki, położyła ręce na umywalkę i spojrzała w lustro. Nie był to przyjemny widok. Wyglądała raczej na czterdzieści osiem niż na swoje osiemnaście. Mimo to wpatrywała się uparcie w swoje odbicie doszukując się w nim  jakichkolwiek oznak dawnej siebie. Widziała w szklanej powłoce osobę zmęczoną, z ciemnymi śladami pod oczami, z poszarzałą cerą i kilkoma pojedynczymi, siwymi włosami. Nic więcej. 

     Zrezygnowana wyszła z łazienki, rozejrzała się po pokoju a kiedy znalazła zawieszoną na krześle, ulubiona bluzę, zgarnęła ją pospiesznie i zeszła na dół. Delikatnie i jak najciszej stąpała po drewnianych schodach mając nadzieje, że przemknie niepostrzeżenie pomiędzy kuchnią a salonem.    

  - Gdzie się wybierasz o takiej porze młoda damo?

Je Mi zatrzymała się w pół kroku, odwróciła głowę i spojrzała na postawnego, trochę już sędziwego dżentelmena.  Na oko sześćdziesięcioletni mężczyzna uśmiechał się ciepło. Pan Zbigniew Fic, gdyż tak właśnie miał na imię ów jegomość, był człowiekiem ułożonym i opanowanym. Specjalista w wykonywanym prze siebie zawodzie a nade wszytko, był osobą uczciwą i kochającą. Często pojawiał się w domu Państwa Smolińskich. Dla samej głowy rodziny ten właśnie mężczyzna był prawie jak ojciec, którego stracił za młodu.    Przyłożył rękę do ust i wyszeptał niezwykle czymś rozbawiony.

  - Czyżby się to uciekało do chłopaka, usychasz z miłości? - powiedział podchodząc. 

  - Nie proszę Pana. Jeśli mam być szczera - wyprostowała się i spokojnie kontynuowała - Są Panowie za głośno. Nie mogę zasnąć. 

 Pan Zbigniew zerkną na młodą dziewczynę bystrym okiem, a widząc wyczerpanie malujące się na jej twarzy, spoważniał i pogłaskał ją po miękkich, prostych kasztanowych włosach. 

  - Możesz iść się przewietrzyć. Nic nikomu nie powiem. Jak wrócisz to będziemy zachowywali się najciszej jak tylko potrafimy. 

  - Dziękuję - odparła z wdzięcznością. Nasunęła tenisówki i zarzuciła na ramiona skórzaną kurtkę. Kiwnięciem głowy pożegnała się z mężczyzną i wyszła z domu.

   Jesień w tym roku byłą przyjemna i nadzwyczaj ciepła. Za dnia mile grzało słońce a jego promienie przebijały się prze złociste korny drzew. Wiatr porywał do tańca poczerwieniałe już liście dębu, tworząc tym samym rozmaicie kolorowy deszcz. Ptaki śpiewały wesoło lecąc po bezchmurnym niebie a dzieci biegały lub zbierały kasztany w miejskim parku. Po wieczór zaś wszytko milkło. Gwar miasta, rozmowy ludzi, niepotrzebne hałasy i nawet sama przyroda jakoby zapadał w nocy sen Tylko lekki powiew, raz po raz przypomniał o swoim istnieniu szeleszcząc pomiędzy gałęziami.  

     Kang Je Mi kroczyła oświetloną ścieżka przyglądając się mijanej okolic. Od strony centrum rozciągała się na niebie świetlista łuna o łagodnym oranżowym odcieniu. Osiemnastolatka minęła burżuazyjne domki jednorodzinne, gdzie właściciele przywiązywali ogromną wagę, do własnych ogródków i całej tej zewnętrznej oprawy. Chwilę później, znalazła się w wąskich uliczkach pomiędzy starymi ceglastymi kamienicami. Kierując się w głąb jednej z alejek, przez myśl przemokło jej, iż zbyt szybko zmienia się otoczenie i samą klasyfikacje na warstwy społeczne, widać goły okiem. Wychodząc z pomiędzy budynków trafiła na wydeptana w trawie ścieżkę. Prowadziła ona w stronę ciemnego zagajnika, położonego na skraju miasta. Popchnięta swoistego rodzaju ciekawością, ruszyła w jego stronę, próbując przy tym dostrzec coś pomiędzy gęstymi zaroślami.

     Po wejściu wpośród potężne graby, lipy i klony zatrzymała się w miejscu i zauroczona, chłonęła wzrokiem piękny, wręcz bajkowy krajobraz rozciągający się po jej obu stronach. Pomiędzy drzewami znajdowało się małe jezioro a nieopodal niego widniały ruiny, kiedyś zapewne budzącej respekt i zachwyt budowli. Po bliższym przyjrzeniu się, można było spostrzec, iż pomimo, że miejsce to zostało zapomniane prze człowieka, cała fauna i flora żyje i rozwija się nadając temu otoczeniu pewną, tajemniczą aurę.

     Długowłosa dziewczyna zbliżyła się do tafli jeziora i usiadła przy jej brzegu. Na krystalicznie czystej wodzie pływały opadłe już złociste liście, a jasny blask księżyca odbijał się o nieskazitelnie równą i spokojną powierzchnie.

  - Co ty tutaj robisz? - w cichej przestrzeń rozniósł się melodyjny głos nowo przybyłej osoby.